Voormalig minister-president Wim Kok heeft de Philip Bloemendal Prijs voor jonge talentvolle presentatoren op radio of televisie uitgereikt aan Lucella Carasso (32). De presentator en politiek verslaggever bij Radio 1 van de NOS kreeg de prijs op 30 november 2004 in Hilversum.
Het juryrapport zegt over de winnares o.a:
Ze heeft een groot analytisch vermogen, waardoor ze de politiek heel snel en alert inzichtelijk en begrijpelijk kan maken. Ze interviewt raak en scherpzinnig en vaak geestig, in een kruisgesprek vindt ze snel de juiste formuleringen, en ze onderscheidt zich des te meer door op een persoonlijke manier te reageren zonder zichzelf op te dringen. Een totaaltalent op de radio.
v.l.n.r.: Henry Schut, Wim Kok, Lucella Carasso en Hans Larous (hoofdredacteur NOS) namens Thomas Loudon.
Juryrapport Philip Bloemendal Prijs 2004
Negentien kandidaten hadden we twee jaar geleden, toen we voor het eerst de Philip Bloemendal Prijs mochten toekennen. Zeven hadden we er nu - en dat is, hoe je het ook bekijkt, een groot verschil. Met name uit de regio hadden we ons wel iets meer willen laten verrassen door talent dat we nog niet kenden. En het blijft moeilijk te geloven, dat de commerciële omroepen ook deze keer geen enkele kandidaat hebben opgeleverd. Al is dat misschien juist de sector, waar heel veel jongeren onvoorbereid in het diepe worden gegooid, zonder ook maar iets van een grondige training of begeleiding.
Maar laat ik niet de indruk wekken dat hier een ontevreden jury aan het woord is. Want je kunt er óók op een andere manier naar kijken. Twee jaar geleden hadden we immers uit die negentien kandidaten al vrij snel een kopgroep van zeven, acht serieuze kanshebbers geselecteerd. En nu konden we in feite metéén met een kopgroep beginnen. Elk nadeel heeft z’n voordeel, al zou Johan Cruyff zelf natuurlijk nooit in aanmerking komen voor deze prijs. Effectieve overdracht van informatie? Zorgvuldig en doelmatig gebruik van de Nederlandse taal? Stem, spraak, formulering?
De jury - die bestond, net als de eerste keer, uit Henny Stoel, voormalig presentator/eindredacteur NOS-Journaal, Johanna Klaassen, docent drama en presentatietechnieken, en Kees de Groot, projectmanager programmamaken bij de Media Academie (die deze keer ook weer onze gastheer was). Plus, als nieuwkomer, Frits Spits, die zelf al een keer bekroond is met de Groenman taalprijs omdat hij de taal levend en levendig houdt. Ik vond het wéér een eer om van dat gezelschap de voorzitter te zijn.
En toen moesten er uit die zeven kandidaten drie nominaties komen. We keken en we luisterden, we zeiden wat we ervan vonden, we keken en we luisterden nòg eens, we lieten ons in sommige gevallen overtuigen door wat een ander ervan zei, en tenslotte hadden we er drie, die eigenlijk als vanzelfsprekend boven de anderen uitstaken. ,,’t Is een sterk trio,’’ zei één van ons - en zo is het. De genomineerden, in alfabetische volgorde:
Lucella Carasso
Sinds 2001 verzorgt ze de politieke verslaggeving in ‘Met het oog op morgen’, af en toe valt ze ook in als presentatrice, en bovendien presenteert ze bij toerbuurt het Radio 1-journaal op zondag. Voor sommigen van ons is ze daarom al een vertrouwd geluid, maar voor anderen was ze een complete verrassing. Ze heeft een groot analytisch vermogen, waardoor ze de politiek heel snel en heel alert inzichtelijk en begrijpelijk kan maken. Ze interviewt raak en scherpzinnig en vaak geestig, in een kruisgesprek vindt ze snel de juiste formuleringen, en ze onderscheidt zich des te meer door op een persoonlijke manier te reageren zonder zichzelf op te dringen. Een totaaltalent op de radio.
Thomas Loudon
Na een gedegen vooropleiding, is hij sinds 2001 als freelancercorrespondent gevestigd in Teheran - waar hij meteen een overtuigende start maakte. Zo overtuigend, dat hij ook twee jaar geleden al genomineerd was voor deze prijs. Een uitstekend journalist, die zich in de Arabische wereld heel snel kan inwerken en daarvan genuanceerd en goed geformuleerd verslag doet, op dit moment van standplaats Cairo. Bovendien blinkt hij uit in het maken van heldere reportages, waarbij de commentaartekst en het beeld één gaaf gemonteerd geheel vormen. En wij vinden, dat hij in de afgelopen twee jaar alleen nog maar beter is geworden.
Henry Schut
Een onbekende naam, die in de anonimiteit zijn werk doet. Maar wat hij maakt, wordt door een zeer groot publiek bekeken. Sinds 1999 werkt hij als beeldredacteur bij Studio Sport en sinds 2002 maakt hij daar compilatie-items: hij monteert, hij schrijft en hij spreekt in. Zijn montage is ritmisch, speels en fantasievol, met subtiele staaltjes van beeldrijm en humor. Zijn teksten vormen een goed afgewogen combinatie van feiten en commentaar. En zijn stem is niet alleen buitengewoon prettig en vrij van sporthysterie, maar ook een toonbeeld van inspreektechniek, met een voortreffelijke timing. Nu nog minder bekend dan de andere twee, maar wat ons betreft mag dat snel veranderen.
Aldus onze drie uitblinkers. Alle drie waardige representanten in de traditie van zorgvuldigheid, stijl en persoonlijkheid, waarin Philip Bloemendal hen zo markant is voorgegaan. En onze grootste dank gaat uit naar zijn vrouw Mieke, die ons de kans gaf hen voor deze prijs te nomineren.
Henk van Gelder , voorzitter 30 november 2004