De Philip Bloemendal Prijs voor jonge talentvolle journalistieke presentatoren in de media, die vanmiddag voor de zevende keer werd uitgereikt, is gewonnen door NOS sportcommentator Arman Avsaroglu. In het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid ontving hij uit handen van burgemeester Pieter Broertjes van Hilversum, een cheque ter waarde van 3.500 euro te besteden aan een opleiding om zich verder te professionaliseren in het vakgebied.
Uit het juryrapport:
In Arman hoorden we de echo van een al zeer lange traditie. Die ooit begonnen is bij Han Hollander, via Dick van Rijn, Theo Koomen en Jack van Gelder. Die traditie is het vermogen een wedstrijdverslag te geven, zodat je de beelden als het ware op je netvlies krijgt. Armans taal is wendbaar. Hij heeft hoorbaar plezier in waarmee hij bezig is, je mag proeven van zijn enthousiasme en hij brengt op een persoonlijke, taalvaardige manier informatie over.
De jury, bestaande uit voorzitter Frits (Spits) Ritmeester (NPO Radio 1, De Taalstaat, KRO), Suzanne Bosman (Radio 1, EenVandaag), Tim Overdiek (NOS Online), Sofie van den Enk (KRO, winnaar Philip Bloemendal Prijs 2008) en de winnaar van 2012 Luuk Ikink (RTL Late Night) koos begin november uit 22 aanmeldingen drie genomineerden; Arman Avsaroglu (NOS), Marieke Elsinga (Q Music) en Olaf Koens (RTL).
De Stichting Philip Bloemendal Fonds, opgericht in november 2001, heeft zich met deze tweejaarlijkse stimuleringsprijs ten doel gesteld het doorgeven van kwaliteitsbesef aan nieuwe generaties journalistieke presentatoren. Effectief en zorgvuldig taalgebruik is hierbij een belangrijk criterium. Eerdere winnaars waren Brecht van Hulten (2002), Lucella Carasso (2004), Wouter Zwart (2006), Sofie van den Enk (2008), Ajouad el-Miloudi (2010) en Luuk Ikink (2012).
Het Juryrapport (Alle genomineerden)
Arman Avsaroglu (winnaar)
De eerste genomineerde is Arman Avsaroglu, sportcommentator, voetbalverslaggever bij NOS-Langs de Lijn. In hem hoorden we de echo van een al zeer lange traditie. Die ooit begonnen is bij Han Hollander, via Dick van Rijn en Theo Koomen en vele anderen, Jack van Gelder niet te vergeten. Die traditie is het vermogen een wedstrijdverslag te geven zodat je de beelden als het ware op je netvlies krijgt. Armans taal is wendbaar. Hij heeft hoorbaar plezier in waarmee hij bezig is, je mag proeven van zijn enthousiasme en hij brengt op een persoonlijke, taalvaardige manier informatie over. In het wedstrijdverslag van Dordrecht-Vitesse, waar we straks een stukje van zullen horen, gebruikt hij uitdrukkingen als heerlijk met links of prachtig geplaatst of speelt hij met de naam van de voetballer Marvellous. De professionaliteit en het vakmanschap is op jonge leeftijd al heel groot. En ik was niet de enige natuurlijk die dat dacht. De hele jury denkt er zo over.
Marieke Elsinga (Q-music)
Het aardige van de drie genomineerden is dat ze alle drie op verschillende terreinen actief zijn. Arman Avsaroglu in de sportjournalistiek, Olaf Koens in de nieuwsverslaggeving en de tweede genomineerde, Marieke Elsinga op het gebied van het entertainment. Marieke maakt radio en televisie. De jury was vooral gecharmeerd van haar radiowerk. Marieke werkt bij Q-music en dat is een muziekstation. Al bij een eerste aan- of afkondiging van een plaat weet je, hoor je, of een dj iets met de muziek heeft die hij of zij presenteert. Bij Marieke hóór je dat. Straks beluisteren we een fragment waarin ze de Belgische zanger Novastar afkondigt. Ze vindt het een mooi lied, dat voel je, dat weet je, zonder dat ze dat zegt. Hoe ze daarna in een geloofwaardig Vlaams overgaat bewijst haar lenigheid. In taal en denken. Ze gebruikt geen clichés. Marieke heeft een enthousiaste stem die de aandacht van de luisteraar weet vast te houden. Er klinkt een vrolijke lach in door. En ze is niet bang om het beestje bij de naam te noemen. Zonder blikken of blozen gebruikt ze het woord pissen als ze aan wil geven dat ze nodig moet. Pas anderhalf jaar is ze bezig. De jury verwacht dat ze nog ver zal komen, vandaar dat ze genomineerd is voor de Philip Bloemendal Prijs.
Olaf Koens (RTL)
Van Olaf Koens, dames en heren, heb ik dit jaar veel reportages gezien. Hij deed verslag van de gebeurtenissen die samenhingen met de aanslag op Vlucht MH 17. Hij was één van de eersten die op de rampplek was, de eerste beelden liet zien van wat de gevolgen waren van de aanslag op het toestel van Malaysia Airways. In zijn reportages die nooit pathetisch werden, maar zakelijk bleven, en tegelijkertijd betrokken waren, toonde hij ook moed. Hij schrok er niet voor terug om in discussie te gaan met separatisten die hem verhinderden een reportage te maken. Ook liet hij, eerder dit jaar, beelden zien van de Krim-Tataren die in het geweld van het conflict tussen Rusland en Oekraïne over de Krim, tussen wal en schip dreigden te raken, en liet hij onthutsende beelden zien van een opblaastank waarmee de Russen of hun aanhangers de vijand om de tuin proberen te leiden. Inventief, nieuwsgierig, betrokken. Zoals je dat graag ziet van een correspondent. Bovendien viel zijn taalvaardigheid op. Niet alleen in het Nederlands kan hij zich heel goed uitdrukken , maar Olaf Koens spreekt ook, zo konden we horen, uitstekend Russisch. Dat is op zo’n plek, in dergelijke situaties een niet te onderschatten voordeel.